Przebudzenie.

Część 1.

Stoję w parku, jest późny wieczór. Cała dygoczę z zimna i wściekłości.

- Jak mogłeś?! – krzyczę, do bruneta stojącego naprzeciwko – jak mogłeś mi to zrobić?!

- Gabrielle to nie tak, to nie było tak… – mówi do mnie. Kłamie w żywe oczy.

- Widziałam Was! Widziałam Ciebie i tą sukę. Jak możesz wmawiać mi, że to nie prawda?

- Przepraszam. Elle Kocham Cię. Ona nic dla mnie nie znaczy – nie wierzę w ani jedno jego słowo. Czuję jak po moim policzku spływa jedna samotna łza. Nie Gabrielle, nie płacz. Nie możesz mu pokazać jak bardzo Cię zranił. Jest dupkiem, nie warto.

- Nie bądź śmieszny – prycham - kochasz mnie? Gdyby tak było, nie poszedłbyś z nią do łóżka! Zaraz mi powiesz, że ona sama ci do niego wlazła. Jesteś ścierwem Eliot. Nienawidzę cię – mówię to, po czym odwracam się by odejść. On jednak łapie mnie za ramię i zmusza bym się odwróciła.

- Nie możesz odejść. Beze mnie jesteś nikim. Rozumiesz? – syczy przez zaciśnięte zęby. Mrugam szybko, kilkakrotnie nie mogąc uwierzyć w to co słyszę.

- Nie Eliot, to ty jesteś nikim…  Puść mnie! –krzyczę, po czym wyrywam się i zaczynam biec. Biegnę na oślep. Czuję, jak ogarniają mnie pierwsze spazmy bólu. Czuję się zraniona i oszukana, jak zabawka, która się znudziła i wymieniono ją na inną, nową i lepszą… Łzy spływają po moich policzkach coraz to większymi strumieniami, nie umiem ich powstrzymać. Ból narasta a ich z każdą sekundą jest więcej. Zamazują mi obraz i nie widzę już dokąd biegnę. Po prostu biegnę. Pragnę uciec, znaleźć się jak najdalej od niego. Pragnę zniknąć, rozpaczliwie pragnę zniknąć… Słyszę kroki za sobą, próbuje mnie dogonić więc przyspieszam.

- Gabrielle uważaj! – na te słowa, zatrzymuję się gwałtownie. Podnoszę głowę i widzę rozpędzony samochód. Ostre światło reflektorów razi mnie w oczy. Nim zdołam zareagować w jakikolwiek sposób, uderza we mnie. Przez moje ciało przechodzą fale ogromnego, palącego bólu. W tym momencie, przestaję czuć cokolwiek poza metalicznym smakiem krwi w moich ustach.