Przebudzenie.

Część 7.

- Zwariowałaś – stwierdza Olivia, kiedy mija nam głupawka. Tak, chyba tak. Zwariowałam, co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Staję przed lustrem i patrzę na swoje odbicie. Niesforne loki w kolorze czekolady, sięgają pasa. Włosy są chyba moim największym atutem. Ciemne, prawie czarne oczy, kontrastują z bladą cerą i ustami w kolorze dojrzałej wiśni. Mocno zarysowana szczęka i prosty, nieco zadarty nos, czynią moją twarz atrakcyjną i poważną. Wreszcie, po kilku chwilach stwierdzam, że wyglądam przyzwoicie. Siadam więc z powrotem na fotelu zastanawiając się, kiedy Josh przyjdzie by przedstawić nam swojego gościa. Mija kilka chwil, ale nikt nie zjawia się w drzwiach mojego pokoju.

- Jak się czujesz? – pyta niespodziewanie przyjaciółka. Spoglądam na jej rudą czuprynę. Jak ona to robi, że jej włosy wyglądają tak pięknie i zdrowo?

- Czuję się świetnie – kłamię gładko i od razu dopadają mnie wyrzuty sumienia. Postanawiam zmienić temat – Idziemy zamówić pizzę? Zrobimy sobie seans w salonie. Wchłoniemy po cztery kawałki i popijemy kawą, a potem będziemy umierać z bólu brzucha tak, jak rok temu. Wtedy zerwałaś z Tomem – Obydwie zaczynamy się śmiać, na wspomnienie tamtego dnia. Nigdy nie widziałam Olivii tak wściekłej. Przywaliła mu tak mocno, że przez chwilę myślałam, że złamała rękę. Faceci to świnie. Zdradzają, kręcą i okłamują…

- O ile pamiętam, wypiłyśmy wtedy całą butelkę wina. Twój tata był na nas zły – odzywa się. Kilka sekund później, uśmiech znika z jej twarzy i wbija we mnie zdziwione spojrzenie. Intensywnie o czymś myśli.

- Nie opowiadałam Ci o tym… Skąd Ty… - dostrzega, jak kąciki moich ust powoli się podnoszą. Dociera do niej, że wróciła mi pamięć i rzuca mi się na szyję. Ściska mnie i całuje, co chwilę wykrzykując jak bardzo się cieszy. Odrywamy się od siebie. Dostrzegam na Jej policzkach łzy, pochmurnieję.

- Nawet nie wiesz jak się bałam, kiedy twoja mam zadzwoniła do mnie, że miałaś wypadek. Jadąc do szpitala płakałam jak głupia. Nie mogłabym Cię stracić. Jesteś dla mnie jak siostra, gdyby nie Ty… Ja nie wiem co by ze mną było. Pomogłaś mi… Twoja rodzina pomogła mojej, po śmierci mojego taty. Byłaś przy mnie zawsze kiedy Cię potrzebowałam, wyciągałaś mnie z kłopotów tyle razy… Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu. Nie mogłabym Cię stracić. Oszalałabym bez Ciebie – wyrzuca z siebie, a ja czuję zbierające się pod powiekami łzy.

- Mimo, że nie łączą nas więzy krwi, zawsze będziemy siostrami – mówię wyciągają do niej rękę. Na moim nadgarstku widnieje literka „O”. Ona wyciąga swoją odsłaniając rękaw bluzy tak, by literka „G”, zdobiąca jej nadgarstek była widoczna. Zrobiłyśmy sobie te tatuaże w tajemnicy przed rodzicami dwa lata temu. Miałam szlaban na wychodzenie przez pół roku kiedy go zobaczyli. W końcu im przeszło.

- Na zawsze – odpowiada Olivia i mocno mnie przytula.

Siedziałyśmy na podłodze dobre pół godziny, rozmawiając o wszystkim. W końcu jednak, każda z nas zgłodniała więc postanowiłyśmy zamówić wreszcie tę pizzę. Wchodzę do kuchni nie zastając w niej nikogo. Tata jest jeszcze w pracy, a mama, pewnie odpoczywa w sypialni. Wyjmuję z lodówki sok pomarańczowy i nalewam do dwóch szklanek, po czym biorę telefon i dzwonię do pizzerii.

Zamawiam dwie duże margarity. Mama dzisiaj nie będzie musiała robić kolacji. Uśmiecham się do siebie. Otwieram najbliższą szafkę i schylam się by poszukać czegoś słodkiego. Kiedy tak kucam sprawdzając, które ciastka nadają się jeszcze do zjedzenia, słyszę czyjeś kroki.

- Nareszcie ruszyłaś swój leniwy tyłek – mówię, z ustami pełnymi czekoladowych kulek.

- My się chyba jeszcze nie znamy – odzywa się ktoś, kto na pewno nie jest Olivią. Uderzam głową w drzwiczki i krztuszę się płatkami.

- Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć – mówi zakłopotany chłopak i podchodzi do mnie. Dotyka delikatnie mojej głowy by sprawdzić, czy się nie zraniłam a na moim ciele, natychmiast pojawia się gęsia skórka. Jego dotyk sprawia, że cała się spinam.

- Nic mi nie jest – mówię, cofając się o krok. Serce bije mi szybciej, kiedy napotykam jego wzrok. Ma piękne oczy koloru intensywnej zieleni. Stoi przede mną anioł w żywej postaci. Jego blond włosy, sterczą na wszystkie strony, tworząc słodki nieład. Jezu i to ciało. Widzę zarys pięknie wyrzeźbionych mięśni, pod jego bądź co bądź, zbyt ciasną koszulką. Zastanawiam się ile czasu spędza na siłowni.

- Jestem Jared – mówi i wyciąga do mnie rękę. Przez chwilę patrzę na nią, jakby była ze złota. Gabrielle! Przestań zachowywać się jak idiotka. Krzyczę na siebie w myślach.

- Gabrielle – ściskam jego dłoń. Znowu przechodzą mnie dreszcze. Kurde… Olivia rusz tyłek i przyjdź mnie uratować.

- O, widzę że już się poznaliście – w drzwiach staje Josh. Chwała Bogu. Gdyby nie on, pewnie z wrażenia bym zemdlała.

- Poznaliśmy – odpowiada Jared nie spuszczając ze mnie wzroku. Czuję, jak przewierca mnie na wylot tym swoim, pięknym spojrzeniem. Rumienię się jak mała dziewczynka. Idiotka…

- Elle, Jared to mój przyjaciel ze studiów. Zatrzyma się u nas na dwa tygodnie – no pięknie. Będę na niego skazana przez czternaście dni. Chyba zaszyję się w pokoju na cały ten czas i poproszę mamę, by co dwa dni, dostarczała mi świeży zapas jedzenia. Ten człowiek ma w sobie coś, co przyprawia mnie o zawroty głowy. Czuję, że jeśli jeszcze raz mnie dotknie, to na pewno się przewrócę.

- Uhm – odpowiadam po chwili namysłu.

- No i super. Powiedz mamie, że nie będzie nas na kolacji. Mamy do załatwienia kilka spraw na mieście. Chciałbym, żebyś była w domu kiedy wrócę – mówi. Wbija we mnie wzrok czekając aż przytaknę.

- A gdzie miałabym pójść? – pytam rozdrażniona. Nie lubię kiedy zachowuje się jak ojciec.

- Nie wiem… Po prostu bądź w domu. Musimy dokończyć naszą rozmowę – nie podoba mi się ostatnie zdanie, ale nic już nie mówię. Wychodzę z kuchni wymijając ich obydwu i zła, trzaskam drzwiami do pokoju. Pierdol się Joshu Prince. Pierdol się ty i te twoje tajemnice. Siadam wściekła obok rudowłosej.

- Pokłóciłaś się z mamą ? – pyta po kilku chwilach.

- Nie z mamą… Z Joshem – informuję ją. Patrzy na mnie wyczekująco. Jest zdziwiona.

- Nawet my, czasem się kłócimy – odzywam się wreszcie.

- Elle, odkąd pamiętam nigdy się nie kłóciliście. Co się stało?

- Więc teraz zaczniemy się kłócić. Traktuje mnie jak małą dziewczynkę… Ośmieszył mnie przy Jaredzie i żeby tego było mało, ma przede mną jakieś pieprzone tajemnice. Wkurza mnie to. Rozumiesz? Nie dogadujemy się… - kończę smutno. Wszystko się pieprzy. Nic nie jest w porządku, jestem już zmęczona całą tą sytuacją. Mój brat jest czymś… Nie wiem czym, ale nie to jest najgorsze… Najgorsze jest to, że ja również tym jestem. Nigdy wcześniej nie sądziłam, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Tylko w filmach widziałam takie oczy… Jego twarz płonęła, ale on, nie został poparzony. Jak to możliwe? Nie wierzę w demony ani inne, tego typu stworzenia, ale one może rzeczywiście istnieją? Może Josh jest demonem? Postanawiam nie dręczyć się już więcej pytaniami. Przywożą nam zamówienie. Rozsiadamy się wygodnie przed telewizorem, decydując się na obejrzenie komedii. Olivia raz po raz wybucha śmiechem. Ja, nie umiem zmusić się nawet do sztucznego uśmiechu. Dochodzi osiemnasta, niedługo wróci mój brat. Jestem spięta i z nerwów, zaczynam liczyć kropki na poduszce. Kilka minut później słyszę samochód. Serce podchodzi mi do gardła i robi mi się słabo. Cóż, prędzej czy później i tak musiałabym się z tym zmierzyć…