Przebudzenie.

Część 8.

   - Jesteśmy. – Krzyczy od drzwi. No kurde, co ty nie powiesz... 

Krzyżuję ręce na piersi i zastanawiam się, co dalej. Rzuca kluczyki na blat i podchodzi do nas. Czuję, że wlepia we mnie spojrzenie, ale nie patrzę na niego. Udaję, że film bardzo mnie interesuje choć tak naprawdę, wszystko we mnie krzyczy. Mam ochotę wstać i mu przyłożyć, zacząć wrzeszczeć, że natychmiast ma mi powiedzieć o co chodzi. Ma mi wyjaśnić co to wszystko znaczy, dlaczego dzieją się te wszystkie rzeczy…

   Bierze kawałek pizzy i rozsiada się wygodnie między mną, a Oli. Jared, chyba wyczuwa, że zaraz rozpęta się trzecia wojna, bo bez słowa wychodzi i zaszywa się w pokoju gościnnym. 

   - Rozbolała mnie głowa. – Odzywa się nagle przyjaciółka. – Pójdę się położyć a wy sobie spokojnie porozmawiajcie. - Wstaje i posyła mi pokrzepiający uśmiech. Nic jej nie jest, wyczuła napiętą atmosferę i dlatego postanowiła się wycofać, dobrze zrobiła. 

   Zostajemy więc sami. Przez chwilę żadne z nas nic nie mówi. Gapię się w ekran telewizora zastanawiając się, od czego mam zacząć.

   - Gabrielle. – Josh, odzywa się pierwszy. Zmuszam się by spojrzeć mu w oczy. Dostrzegam w nich złość i coś jeszcze, rozpacz? Cierpi, ale dlaczego, co jest tego powodem? - Elle, po pierwsze chcę żebyś wiedziała, że nie mam na to wszystko wpływu. Nie mam wpływu na to, co się dzieje ani na to, co zacznie się dziać…Nie chciałem tego, nie chciałem tego dla ciebie…

   - Możesz mówić jaśniej? – podnoszę głos. Nie podoba mi się to, dokąd zmierza ta rozmowa.

  - Bo widzisz, my nie jesteśmy... – Przez chwilę, zastanawia się jak dobrać słowa. – Nie jesteśmy normalnymi, zwykłymi ludźmi. Zastanawiałaś się pewnie, jak to się stało, że tak nagle odzyskałaś pamięć? Pomogłem ci. My, potrafimy dokonać czegoś za pomocą siły woli.

   - My? – pytam, nagle zaciekawiona.

  - Nasz gatunek… Przenoszenie przedmiotów, nie dotykając ich, to jest telekineza. Właśnie tak, wbiłaś mnie w ścianę, kiedy byliśmy na lotnisku. Potrafimy przenieść się, z jednego miejsca w inne, w ciągu kilku sekund, coś jak teleportacja. Potrafimy o wiele, wiele więcej… Nie jesteśmy zwykłymi śmiertelnikami. Zaczynamy się przemieniać w dniu osiemnastych urodzin. Swoje miałaś w lutym. Minął luty, marzec a ty, nadal nic. Wiesz jaką czułem ulgę na myśl, że może jednak będziesz bezpieczna, że będziesz mogła wieść spokojne, normalne życie… Pomyliłem się. Miałem nadzieję, że to jednak nie o tobie, mówi przepowiednia. Oni Cię wytropili, chcieli zabić tak, by wyglądało to na zwykły wypadek. Jeden z wielu, ale ja byłem szybszy, miałem wizję… Postanowiłem, że uratuję cię, nawet gdybym sam, miał zginąć. Przeżyłaś i ja też. Leżałaś nieprzytomna prawie miesiąc co sprawiło, że twoje moce, zostały uśpione i dlatego zgubili trop, ale teraz wszystko się zmieniło. Oni są coraz bliżej i nie spoczną dopóki cię nie zlikwidują… - Patrzymy na siebie w milczeniu. 

   Próbuję zrozumieć to, co przed chwilą usłyszałam. Zwariowałam i mój brat, również. Kim są „oni”, kto mnie tropi? Co to w ogóle za bzdury, nie możliwe… Kto, chce mnie zabić?

   - Josh, o czym ty do cholery mówisz? - Odwraca się i spuszcza głowę.

  Wstaję i zaczynam nerwowo przechadzać się po pokoju. Próbuję poukładać sobie to wszystko, ale nie potrafię. Nic nie trzyma się kupy.

   - Gabrielle zrozum, nie jesteśmy zwykłymi śmiertelnikami…

   - Josh, ja jestem człowiekiem. Nazywam się Gabrielle Rosalie Prince, mam osiemnaście lat i mieszkam w małym miasteczku w stanie Missisipi. Mam normalny dom i wspaniałą rodzinę, j e s t e m zwykłym śmiertelnikiem. – Mówię, siląc się na spokojny ton.

   - Elle, musisz zaakceptować to, co usłyszałaś. Musisz zaakceptować to, kim jesteś. – Przez cały cholerny czas, powtarza mi, że muszę coś zaakceptować, mam tego dosyć. Zaczyna mnie to mocno wkurwiać, i przysięgam, że jeżeli powie mi to raz jeszcze, zatłukę go…

   - A może ja wcale nie chcę?! – wykrzykuję, a wazon, który stoi na komodzie, spada z hukiem na ziemię i roztrzaskuje się na tysiące małych, skrzących się w świetle lamp kawałków. 

   Stoję jak wryta, nie mogąc się ruszyć ani odezwać. Czuję łzy pod powiekami, które już po chwili, strumieniami spływają po moich rozgrzanych policzkach. Siadam zrezygnowana na zimnych płytkach i podciągam nogi pod samą brodę. Dlaczego to mnie spotyka? Jestem jakimś pieprzonym demonem, jestem nim, mimo że tego nie chcę. Czy ja w ogóle miałam jakiś wybór?

   Josh, siada obok i obejmuje mnie ramieniem, jestem całkowicie bezradna, nie wiem co mam robić. Mam ochotę krzyczeć z rozpaczy, ale nie robię tego ze względu na mamę i małą Sydney, która nie dawno wróciła z kilkudniowej wycieczki i śpi kilka pokoi dalej.

   - Nie martw się maleńka.- Odzywa się. - Poradzimy sobie. Pomogę ci wszystko zrozumieć. W końcu to zaakceptujesz. - Na te słowa momentalnie sztywnieję. Rozpacz, zamienia się w złość, a złość, w gniew. Moje serce zaczyna bić coraz szybciej, czuję narastającą furię. Na moich dłoniach, pojawiają się maleńkie iskierki z czego zdaję sobie sprawę dopiero po chwili.

   - Elle, uspokój się. – Odzywa się mój brat, kiedy dostrzega co się ze mną dzieję. Próbuje złapać mnie za rękę, ale ja, odskakuję jak poparzona.

   - Nie dotykaj mnie – warczę gniewnie.

   - Przestań, uspokój się – prosi mnie.

  - Nie będziesz mi mówił co mam robić! – krzyczę i kolejny wazon ląduje na ziemi.

   Jestem tak wściekła, że zaczynam tracić nad sobą kontrolę. Nie wiem co się ze mną dzieję. Josh łapie mnie za rękę i siłą wyciąga na dwór. Wyrywam się, ale jest silniejszy. Gniew. Już dawno nie czułam go tak silnie, zawładnął mną. Potężne, palące uczucie, które postanowiło mnie zniszczyć. On miał rację. Obudziłam w sobie bestię…

   - Puść mnie, słyszysz!? – Wykrzykuję raz po raz, kiedy Josh, przewiesza mnie sobie przez ramię i idzie ścieżką w stronę jeziora. Biję pięściami w jego plecy, ale nie reaguje. Trzyma mnie mocno i nic nie mówi.

   Rezygnuję z dalszej walki ponieważ stwierdzam, że i tak nie uda mi się wyrwać. Robi jeszcze kilka kroków, po czym stawia mnie na ziemi. Wlepiam w niego wściekłe spojrzenie a w odpowiedzi, dostaję kpiący uśmieszek. Nic z tego, nie dam się znowu wyprowadzić z równowagi.

   - Nie możesz używać swoich mocy w pobliżu domu – odzywa się po chwili.

   - Niby czemu? – przechylam głowę i przyglądam mu się badawczo.

  - Tropią cię stworzenia, które są potężniejsze niż mogłabyś sobie wyobrazić. Chcesz sprowadzić niebezpieczeństwo na naszą rodzinę? – zastanawiam się nad sensem jego słów, ma rację. Tylko, że ja nawet nie wiem, kto mnie tropi i dlaczego?

   Czy rodzice wiedzą o tym, że ja i Josh jesteśmy… Nie z tego świata? Z całą pewnością nie jesteśmy ludźmi. Należymy do tego świata i żyjemy jak inni, ale nie jesteśmy normalni.

   - Kto mnie tropi? – pytam.

   Siadam na pomoście i zdejmuję buty, po czym wkładam stopy do jeziora. Woda jest zimna, ale nie przeszkadza mi to. Moje ciało pokrywa gęsia skórka, lekki chłód jaki odczuwam sprawia, że lepiej mi się myśli. Złość wyparowuje ze mnie w ciągu kilku sekund. Teraz, jestem już po prostu zmęczona, ale i bardzo ciekawa tego co zaraz usłyszę. Wygląda na to, że nie zwariowałam, mimo że bardzo bym tego chciała. Moje oczy się nie myliły, to wszystko dzieje się naprawdę i czy tego chcę, czy nie, muszę się z tym pogodzić. Josh, siada obok mnie i również zdejmuje buty. Już po chwili, i jego stopy zanurzają się w wodzie.

  - Tropią cię nocni łowcy – wzdycha ciężko – jesteś wybrańcem. Wyrocznia, przewidziała twoje nadejście setki lat temu. Oczywiście nikt w to nie wierzył. Nie wierzyli dopóki Aaron nie dostał pewnego rodzaju wizji.

   - Kim jest Aaron? – pytam szeptem. Słowa mojego brata mnie przerażają, ale słucham dalej.

  - Jest przywódcą, demonem najwyższej rangi. Żadna siła, nie może się z nim równać. Był tylko jeden potężniejszy od niego…

   - Był?

  - Dima, zginął wiele lat temu… Od tamtej pory nasza rasa ukrywa się w podziemiach. Są tacy, którzy oddali swoje moce i prowadzą normalne życie w najbardziej odległych zakątkach ziemi. Jeszcze inni, żyją z dnia na dzień, wciąż uciekając przed łowcami. Walczymy z nimi od tysięcy lat. Wygrywaliśmy każdą walkę, każdą wojnę. Po śmierci mistrza wszystko legło w gruzach. Likwidują nas jednego po drugim, tropią i zabijają karmiąc się naszymi mocami… Chcą doprowadzić swój plan do końca. Jedyną osobą, która stoi im na przeszkodzie, jesteś ty.

   - Josh… Boję się. – Ociera palcem łzę, która właśnie spłynęła po moim policzku.

  - Nie bój się. Drzemie w tobie potężna siła. Musisz tylko ją zaakceptować a potem nauczyć się kontrolować, ja ci w tym pomogę. Będę cię chronił za wszelką cenę – bierze mnie w ramiona i mocno przytula. 

   W tym momencie ogarnia mnie spokój. Chęć zabicia własnego brata mija błyskawicznie, już nie jestem wściekła, ani nawet zrozpaczona. Wiem, że minie wiele czasu nim to wszystko sobie jakoś poukładam, nim uda mi się to wszystko zaakceptować. Mam jednak świadomość, że mając przy sobie Josha, poradzę sobie. Wszystko się ułoży. Razem skopiemy tyłki tym gnojkom, którzy mnie szukają. Brzmi to trochę absurdalnie, ale taka jest prawda. Jest ktoś, kto chce mnie zabić, a ja zamierzam się bronić.

   - Obiecaj mi, że wszystko będzie dobrze, że nauczę się z tym żyć.

   - Obiecuję – zapewnia mnie a ja, wtulona w jego ramiona,  już zupełnie spokojna, zapadam w sen.

*

   Budzę się rano z ogromnym bólem głowy. Przecieram oczy i z trudem, podnoszę się by usiąść. Mija kilka długich chwil, nim zwlekam się z łóżka i udaję się do łazienki. Staję przed lustrem i stwierdzam, że wyglądam źle. Oczy mam podkrążone od niewyspania i wczorajszego płaczu. Przypominam sobie poprzedni wieczór i wdycham ciężko. 

  Minie sporo czasu nim całkowicie zaakceptuję to, kim jestem, nim to zrozumiem. Będę musiała zmierzyć się z tym wszystkim i nastąpi to, już niebawem. Myśl, o tropiących mnie demonach, napawa mnie lękiem. Jak mam ich pokonać? Josh będzie mnie chronił, obiecał mi to, jednak on sam, przeciwko nim? Nie wiemy ilu ich jest, przynajmniej dwóch. Są potężni i wiele mogą. Oczywiście, jestem jeszcze ja, ale co ja zdziałam? Rzucę w nich wazonem? Nawet tego nie potrafię kontrolować. Uśmiecham się do swoich myśli. Pulsujący ból, przybiera na sile i wydaje mi się, że zaraz rozsadzi mi czaszkę.

   Zrzucam z siebie wczorajsze ubranie i wchodzę pod prysznic. Josh, przyniósł mnie w nocy do domu i po prostu położył do łóżka. Jestem mu wdzięczna, że mnie nie budził. Nie miałabym siły na nic, ani na to, by się przebrać, ani na to, by się wykąpać. Odkręcam kurek i sekundę później, po moim ciele spływają strumienie zimnej wody. Stoję tak, przez jakieś piętnaście minut, czekając aż minie zmęczenie a ból głowy, stanie się do wytrzymania. Dopiero wtedy, puszczam gorącą wodę. Wylewam sobie na dłoń trochę płynu o zapachu wanilii i wmasowuję w ciało. Czuję się już o wiele lepiej. Pulsujący ból w skroniach, mija prawie całkowicie.

  Słyszę, jak ktoś dobija się do drzwi, więc szybko wychodzę. Kiedy moje stopy, dotykają zimnej podłogi delikatnie się krzywię. Biorę ręcznik i owijam się nim. Trzy sekundy później dociera do mnie, że nie wzięłam z pokoju ubrań na zmianę.

  - Cholera – mówię pod nosem. 

   Rozczesuję włosy, zabieram brudne ciuchy i szybko opuszczam łazienkę. Wbiegam do pokoju i zamykam za sobą drzwi. Kurde, miałam szczęście. Nie chciałabym żeby Jared, widział mnie, owiniętą w sam ręcznik. Podchodzę do szafy i zaczynam szperać, poszukując jakichkolwiek spodenek. Panującą w pokoju ciszę przerywa ciche pukanie. Drzwi otwierają się a ja odwracam się wściekła.

   - Czy ja powiedziałam, że… - w tym momencie odbiera mi mowę. W drzwiach stoi Jared. Jego wielkie, zielone oczy wpatrują się we mnie zachłannie - … możesz wejść – kończę szeptem. 

   Przez kilka kolejnych sekund, wpatrujemy się w siebie. Żar bijący z naszych oczu mógłby poparzyć, gdyby ktoś niespodziewanie podłożył dłoń. 

   Ten człowiek wygląda jak anioł. Doprowadza moje zmysły do szaleństwa. Przez niego odbiera mi mowę, nogi odmawiają posłuszeństwa. Nagle moje oczy, pragną widzieć tylko jego, moje usta, chcą smakować tylko jego ust, moje uszy, nie chcą słuchać głosu żadnego, innego człowieka na tej ziemi. Bijące z jego oczu pożądanie pali mnie żywym ogniem. Zdaję sobie sprawę, że ja również go pragnę. Nigdy, nikt nie pociągał mnie fizycznie tak bardzo, jak on. Kurwa! Gabriello Rosalie Prince, opanuj się do cholery. Przywołuję się w myślach do porządku. Spuszczam głowę. Czuję, że moje policzki przybrały odcień purpury.

  - Przepraszam – odzywa się pierwszy – chciałem tylko sprawdzić, czy nie ma tu Josha. Nie powinienem był wchodzić bez zaproszenia.

   - Jak widzisz, nie ma tutaj mojego brata – odpowiadam, nie patrząc mu w oczy. 

   Jest mi głupio, że ten człowiek tak silnie na mnie działa. W dodatku, odnoszę wrażenie, że on o tym doskonale wie. Chwytam szlafrok leżący na brzegu łóżka i zakładam go.

   - Może wybierzemy się na spacer po obiedzie? – pyta. Jestem tak zaskoczona, że nie umiem wydusić z siebie ani jednego słowa. Wbijam w niego zdziwione spojrzenie a on, posyła mi szeroki uśmiech.

  - Jesteśmy więc umówieni – decyduje za mnie. Kąciki jego ust, unoszą się jeszcze wyżej. Nie pozostaję dłużna i posyłam mu jeden, z moich najpiękniejszych uśmiechów. Tych, które zarezerwowałam tylko dla wyjątkowych osób

- Umówieni gdzie? – do pokoju wchodzi Josh i patrzy na nas podejrzanie – Podobno mnie szukałeś. Chodź pogadamy, dajmy jej się spokojnie ubrać – opuszczają pomieszczenie. 

   Wyczułam w głosie brata irytację. Podchodzę na palcach do drzwi, okazuje się, że nie zamknęli ich całkowicie. Tym razem mam szczęście. Stoją na korytarzu więc słyszę ich doskonale.

  - Stary, jesteś moim przyjacielem  i bardzo cię cenię – mówi Josh – ale Elle, to moja siostra i trzymaj się od niej z daleka – nachyla się ku niemu i dodaje ściszonym głosem – na razie grzecznie proszę - No pięknie. Co on sobie wyobraża? Nie jestem już małą dziewczynką, potrafię sama podejmować decyzje.

   - Tylko rozmawialiśmy. Nie mam żadnych złych zamiarów – odzywa się Jared i przykłada rękę do piersi po czym dodaje – słowo honoru  – akurat! Ciekawe, kto kilka minut temu pożerał mnie wzrokiem. Oj kochany, teraz zagramy według moich reguł a Joshowi, nic do tego. Uśmiecham się do siebie. 

   Wracam do pokoju i wyjmuję z szafy króciutkie szorty i bluzkę odsłaniającą nieco dekoltu. Robię staranny makijaż a włosom, pozwalam swobodnie spływać po ramionach. Przeglądam się w lustrze i stwierdzam, że wyglądam nieźle, na pewno lepiej niż rano. W bojowym nastroju i z szerokim uśmiechem na twarzy, wychodzę na śniadanie.